Karlskrona część 1

KARLSKRONA [247 km], 37,3 tys. mieszkańców

Dla polskich turystów Karlskrona jest raczej bramą wjazdową do kraju trzech koron, ponieważ można tu przypłynąć promem prosto z Gdyni. Dla Szwedów z północy to z kolei najbardziej słoneczne miasto kraju, które stanowi dogodny cel wakacyjnych wyjazdów. Obdarzono je przydomkiem Örlogstaden, co wprost odnosi się do jej pierwotnej funkcji portu wojennego. W 1998 roku Karlskrona wpisana została na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jako "wyjątkowy przykład zbudowanego według jednolitego planu nadmorskiego miasta i bazy marynarki wojennej z okresu kiedy europejskie potęgi rozstrzygały swoje interesy w czasie morskich bitew". Na podstawie dekretu Karola XI bazę floty zbudowano zupełnie od podstaw w latach 1680-82 na kilkudziesięciu wyspach przybrzeżnego archipelagu z których największą i centralnie położoną jest Trossö. Na lądzie i na okolicznych szkierach wokół tego rdzenia powstały rozmaite fortyfikacje, magazyny i inne obiekty zaplecza. Szwecja zyskała tym samym duży niezamarzający port leżący na południu Bałtyku blisko wybrzeży Niemiec i Danii i potencjalnego teatrum działań wojennych. W czasach świetności dzisiejsza stolica Blekinge była 3 co do wielkości miastem na ziemiach szwedzkich po Sztokholmie oraz łotewskiej Rydze (później Göteborgu) - planowano nawet przenieść tutaj centralne urzędy.

Terminal promowy Stena Line (połączenia do Gdyni) znajduje się na wyspie Verkö około 10 km od centrum miasta w kierunku wschodnim. Adres: Verkövägen 101, 37165 Lyckeby. Spod dworca kolejowego w Karlskronie kursuje na miejsce autobus nr 6 (bilet w cenie 20 SVK można kupić u kierowcy). Przejazd tam zajmuje około 25 minut. Na miejscu poczekalnia, toalety, przechowalnia bagażu i depozyt, miejsce zabaw dla dzieci. Darmowa strefa wi-fi. Przy budynku znajduje się parking strzeżony z dzienną opłatą 60 SVK oraz postój taksówek. Promy kursują 2-3 razy dziennie: rano, w południe i wieczorem. Czas podróży miedzy portami w zależności od dnia tygodnia trwa 10-12 godzin.

Dworzec kolejowy Karlskrona Central

Główny czołowy dworzec kolejowy Karlskrona Central znajduje się w północnej części wyspy Trossö. Pociągi odjeżdżają stąd w dwóch kierunkach: linia wzdłuż wybrzeża w kierunku Kristianstadu, Malmö i Kopenhagi (Öresundståg) oraz linia na północ zwana potocznie Krösatågen łącząca stolicę Blekinge ze stacją w Emmaboda na trasie Kalmar-Växjö-Göteborg (możliwość przesiadki na pociągi w kierunku Sztokholmu). Są trzy perony, ale numeracja torów nie jest konsekwentna. Po zachodniej stronie stacji mamy te oznaczone cyframi 1 i 6, po stronie północnej 2, 3 i 4. Parking dla samochodów znajduje się po stronie wschodniej. Przy budynku jest także zegar z elektronicznym rozkładem jazdy oraz plan turystyczny miasta. Wewnątrz dworca znajduje się poczekalnia, kasy i automaty biletowe, przechowalnia bagażu (automatyczne skrzynie), szalety oraz kawiarnia. Do wyżej wymienionych składów wsiąść można także na przystanku Bergåsa bardziej na północy pomiędzy Gamla Infärtsvägen a Sunnavägen (tylko jeden peron). 

Autobusy regionalne do Kalmaru, Torsås, Karlshamnu, Ronneby i Olofström stają na przystanku po wschodniej stronie dworca centralnego. Autobusy lokalne mają przystanek przy peronie 6 po zachodniej stronie dworca. Można stąd pojechać m.in. na wyspy Hasslö (linia 154), Tjurkö i Sturkö (linia 123), do Listerby, Källinge, Ronneby (linia 150) oraz wsiąść we wszystkie linie miejskie: na Saltö (linia 1), do Jämjö (linia 2), do Bastasjö (linia 3) do Rödeby (linia 4) do Nättraby (linia 5) do terminalu promowego Verkö (linia 6), na Långö (linia 7), do Hästö (linia 8). Po tej stronie stacji rozpoczyna również swoją trasę autobus kursujący na lotnisko pod Ronneby (Bergkvara Buss). Właściwy dworzec autobusowy znajduje się po przeciwnej stronie ruchliwej Österleden przy Kungsplan. Na stanowisku G staje tam przelotowy autobus ze Sztokholmu do Malmö (Svenska Buss, jeden kurs dziennie oprócz niedziel i świąt).

Schemat komunikacji lokalnej w Karlskronie

W ciepłej porze roku system komunikacji lokalnej uzupełniają statki i łodzie pływające na poszczególne wyspy archipelagu. Główne przystanie Skärgårdtraffiken znajdują się przy Fisktorget nieopodal kompleksu Blekinge Museum oraz na Handelshamnen po przeciwległej stronie wyspy Trossö. Osobne łodzie i statki białej floty kursują na wyspy Sturkö i Tjurkö, wyspę Hasslö, do Nättraby przez Dragsö, Skärva i Sjuhalla, na Kungsholmen i Kastellet na wyspie Aspö oraz na wyspy wschodniego archipelagu (m.in. Senoren, Ytterön, Inlängan i Långören). Informacja pod telefonem kontaktowym 045 57 83 30. 

PARKOWANIE: Karlskrona posiada trzy wydzielone strefy parkowania: czerwona znajduje się w ścisłym centrum wyspy Trossö (obejmuje Stortorget i sąsiednie ulice w tym Norra Kungsgatan, Landbrogatan, Rönnebygatan), natomiast niebieska i zielona bardziej na jej obrzeżach. Parkowanie we wszystkich strefach jest płatne. W obrębie czerwonej strefy kosztuje 13 SVK za godzinę, przy czym postój nie może przekraczać 4 godziny. W dniu powszednim jest dozwolony od 9-16 a w weekendy od 10-14. W obrębie strefy niebieskiej parking kosztuje 9 SVK za godzinę w dni powszednie między 9 a 16, a poza tym okresem i w weekendy jest darmowy, podobnie w strefie zielonej, tylko że tam parkowanie w okresie płatnym kosztuje tylko 5 SVK za godzinę. Taksę uiścić można bądź w parkomatach przyjmujących monety lub karty płatnicze, bądź korzystając z aplikacji mobilnej Parkera i Karlskrona. Największe parkingi znajdują się na nabrzeżach po wschodniej stronie wyspy (w pobliżu Handelshamnen). Można tam zakupić Trossökortet (300 SVK), która uprawnia do bezpłatnego parkowania w strefie niebieskiej i zielonej przez kolejnych 31 dni. W ścisłym centrum możliwe jest pozostawienie samochodu w krytym parkingu Urmakaren przy Norra Smedjegatan lub w podobnych podziemnych kompleksach przy galeriach handlowych Kronan, Wachtmeister i Åhléns. Duży plac parkingowy znajduje się też po zachodniej stronie centrum przy Chapmansplan w pobliżu Björkholmen i jednej z bram do zabytkowego portu.

STACJE BENZYNOWE: Ingo, Skeppsbrokajen - niewielka samoobsługowa najbliżej centrum miasta; OKQ8 Blåportsgatan, Preem, Heliumgatan 2 - obie stacje w pobliżu dwupoziomowego rozjazdu  u podnóża wzgórza Bryggareberget; Ingo i Preem Verkövägen - obie samoobsługowe przy drodze na terminal promowy, w pobliżu jest też centrum handlowe ICA Maxi; OKQ8, Källevägen 14, samoobsługowa przy wjeździe do Lyckeby; Tanka, Gullbernavägen 22, niewielka stacja przy salonie Volvo; Circle K, duża stacja z myjnią i zapleczem kulinarno-handlowym na węźle drogowym Karlskrona Öst.      

Uppsala część 9 Z dworca kolejowego w kierunku rzeki Fyris

UPPSALA [11 km], 149,2 tys. mieszkańców

Lewobrzeżny fragment Uppsali pomiędzy linią kolejową a rzeką Fyris to najbardziej wielkomiejska część ośrodka, jego obecne centrum handlowe i usługowe oraz dzielnica o zdecydowanie odmiennym charakterze niż zdominowana przez kolegia prawobrzeżna strona. Z pewnymi drobnymi wyjątkami dominuje tutaj szachownicowa siatka dróg, która rozwijała się od czasów renesansu, kiedy to królowa Krystyna dokonała nowej lokacji wytyczając główny plac w tej części miasta (dzisiejszy Stora Torget). Ze względu na zimne zachodnie wiatry ulice biegnące w kierunku rzeki były zazwyczaj węższe od prostopadłych do nich w osi północ-południe stanowiących osie komunikacyjne tej części miasta. Na wygląd dzielnicy wpływ miały liczne pożary niszczące starą drewnianą zabudowę, nie uniknięto też licznych wyburzeń w latach 50-tych i 60-tych XX wieku mających w zamyśle zmodernizować stare centrum. W efekcie obok neorenesansowych kamienic projektowanych m.in. przez pochowanego na Starym Cmentarzu architekta Carla Axela Ekholma w poszczególnych kwartałach stoją nowe modernistyczne gmachy. W przeszłości ta część Uppsali obejmowała dwa dystrykty Kungsängen na południu i Svartbäcken na północy.

Już spod budynku dworcowego w osi ulicy Bangårdsgatan widoczna jest położona na wzgórzu po drugiej stronie rzeki charakterystyczna cylindryczna wieża zamkowa wskazująca kierunek marszu.

Uppsala Stadteatern - fragment fasady

Po przebudowie całego kompleksu Resecentrum w początku naszego wieku plac przed stacją kolejową przyjął nazwę Olofa Palmego premiera Szwecji zamordowanego w 1986 roku w zamachu w Sztokholmie. Zieleniec po jego północnej stronie otrzymał natomiast imię zasłużonego dla Uppsali architekta Gunnara Leche. Przy zielonych żywopłotach miejscowi powszechnie parkują swoje rowery. Niedaleko stąd przy Kungsgatan stoi główne dzieło wspomnianego miejskiego architekta, czyli gmach Teatru Miejskiego (1) z klasycystyczną kolumnadą przy wejściu. Budynek zaprojektowany jako Dom Ludowy (Folketshus) na przełomie lat 40-tych i 50-tych usiłował pogodzić tendencje klasycyzujące z panującym w tym czasie funkcjonalizmem. To jeden z większych teatrów w Szwecji z widownią na 530 widzów. Oprócz głównej sceny mieszczą się tutaj jeszcze trzy inne: Lillan (Mała), Ettan (w piwnicy) oraz Intiman (Kameralna) przypominająca raczej kawiarnię rewiową ze stolikami i konsumpcją. We wnętrzu znajdują się współczesne freski przedstawiające scenografie do sztuk Szekspira i Strindberga. Wspomniana ruchliwa arteria Kungsgatan zamykająca od strony miasta Olof Palme Plats to dawna grobla na rogatkach miasta, dopiero po wybudowaniu linii kolejowej jedna z głównych ulic śródmieścia. W narożnym domu pod numerem 59 mieściła się do niedawna główna siedziba informacji turystycznej - jednak ze względu na małą frekwencję instytucję zlikwidowano w końcu 2017 roku przenosząc biura do nowych budynków po drugiej stronie dworca kolejowego.

Pomalowany na pomarańczowo budynek jest częścią kwartału Svava, który w latach 90-tych XX wieku przekształcono na duże centrum handlowe z najlepszym wyborem egzotycznych smakołyków w całej Uppsali. Główne wejście na teren kompleksu znajduje się po przeciwległej stronie kwartału przy Vårfrutorget (róg Dragarbrunnsgatan i Bredgränd). Przy Bangårdsgatan znajduje się część hotelowa: obecny Svava Hotell a zaraz za nim elegancki gmach nieistniejącego już St Eriks Hotell. Już przy samej Fyrisån stoi natomiast ekskluzywny czterokondygnacyjny Grand Hotel Hörnan (2) z reprezentacyjnymi balkonami wychodzącymi w kierunku rzeki. Otwarty został w 1907 roku i był pierwszym budynkiem w Uppsali wyposażonym w centralne ogrzewanie. Bangårdsgatan to jedyna w tej części miasta szersza ulica biegnąca w stronę rzeki. Swoją dzisiejszą nazwę otrzymała dopiero po doprowadzeniu linii kolejowej w 1866 roku. Wcześniej był to niewielki zaułek Gräsgränd zapewne zgodnie z nazwą zarastający trawą. Po obu stronach ma teraz szerokie chodniki oddzielone od jezdni szpalerem drzew. Przebiega dodatkowo nieco po przekątnej w stosunku do siatki ulic. 

Pomnik na Fadimes Plats

Kończy się niewielkim trójkątnym zieleńcem na którym ustawiono statuę w formie drzewa ze złotymi owocami upamiętniającą bojowniczkę o prawa kobiet Fadimę Şahindal. Ta emigrantka z Kurdystanu została w 2002 roku zamordowana przez swojego ojca po tym jak wbrew jego woli pokierowała swoim życiem. Lustro wkomponowane w rzeźbę umożliwia przyjrzenie się własnej twarzy a może też zadumę nad poplątanymi ścieżkami honoru w głębi ludzkiej duszy. Po lewej stronie pod numerem 11 mieści się kościół baptystów. Pierwotnie stała w tym miejscu mniejsza kaplica należąca do kongregacji, w 1886 powstała obecna siedziba a jej koszty budowy przez wiele lat stanowiły spore obciążenie finansowe dla członków zboru. Najbardziej okazałym gmachem przy ulicy jest jednak stojąca przy kolejnym skrzyżowaniu dawna siedziba Riksbanku. Nad narożną bramą wyrzeźbiony jest kartusz herbowy z godłem trzech koron. Na przeciwległym narożniku stoi wysoki ceglany gmach przypominający nieco zamek obronny. To dawna stacja telegraficzna (Telegrafverket) i centrala telefoniczna wzniesiona w latach 1916-17 przez Arona Johanssona najbardziej znanego z projektu szwedzkiego parlamentu. W kwartale Draken znajduje się dzisiaj siedziba uppsalskiego oddziału szwedzkiego radia. Przy głównej bramie od strony Vårfrutorget (3) odbywają się czasami rozmaite festyny, kiermasze albo kameralne koncerty. Sam placyk z niewielką fontanną iluminowaną ledowym światłem powstał na miejscu średniowiecznego kościoła św. Marii Panny spalonego w pożarze w 1543 roku. Dzisiaj w kwartale Pantern po jego północnej stronie znajduje się współczesna świątynia komercji, czyli najstarsza galeria handlowa w mieście nazywana Forum. Jej początki były niechlubne. Ze względu na duże spożycie koniaku, rumu i ponczu zwłaszcza przez brać akademicką oraz stacjonujących w mieście żołnierzy postanowiono mimo protestów nobliwych obywateli otworzyć w tym miejscu pijalnię napojów alkoholowych. Przyznać trzeba, że neoromantyczna bryła budynku przypominała raczej urząd lub bardziej dystyngowany gmach użyteczności publicznej. Do dziś w starym Sprit Huset (4) na rogu Dragarbrunnsgatan i Smedgränd znajduje się lokal w którym napić się bez wątpienia można, chociaż serwowany tam alkohol jest nieco bardziej wyrafinowany. Spółdzielczy dom towarowy powstał w 1953 roku. Główne wejście znajduje się po przeciwległej stronie kwartału na placu zwanym Forumtorget. Zaułki Smedgränd i Bredgränd ciągną się dalej w kierunku rzeki. Ten pierwszy dociera do Östra Ågatan przy wysokiej narożnej zielonej kamienicy zwanej Tidningshuset. Zegar wmurowany w relief nad narożnym oknem przypomina że kiedyś mieściła się tutaj siedziba burżuazyjnej poczytnej gazety Tidningen Upsala konkurującej z uniwersytecką Upsala-Posten. Jej kontynuatorką jest wychodzący po dziś dzień tabloid Upsala Nya Tidning. 

Dom kupca Lagerkvista na rogu Dragarbrunnsgatan i Vretgränd

Zwłaszcza za czasów redaktora naczelnego Johana Olofa Sundvallsona dziennik słynął z uczestnictwa w lokalnych sporach dotyczących powstania gazowni czy przebiegu linii kolejowej. Pojawiało się tam wiele ostrych ripost utrzymywanych blisko granicy dobrego smaku. Drugi zaułek wychodzi na niewielką kładkę dla pieszych zwaną Västgötaspången, którą przejść można na przeciwległy brzeg do dzielnicy uniwersyteckiej. Jakieś sto kroków na południe od mostku natkniemy się na nadrzecznej promenadzie na wielkie mosiężne cielsko stanowiące syntezę ryby i spoczywającego człowieka. Dzieło jest wariacją na temat motywu biblijnego Jonasza i stanowi najbardziej widoczny fragment większej instalacji zdobiącej ten fragment nabrzeża. Uliczną sztukę obejrzeć też można w położonym dalej na południe zaułku Vretgränd stanowiącym naturalne przedłużenie ku rzece podziemnego pasażu biegnącego pod torami kolejowymi. Instalacja znajduje się już na początku przejścia przy Kungsgatan. Warto w to miejsce zajść po zmroku, bowiem fotokomórka uruchamia ledowe światło ukształtowane w postać morskiej fali. Ciekawe artystyczne wnętrze znajduje się też przy Dragarbrunnsgatan w sąsiedztwie Vretgränd. Miejsce to nosi nazwę znanego w Szwecji autora piosenek (najbardziej znaną jest skoczna Sammling vid Pumpen) i studenta uniwersytetu w Uppsali Ulfa Pedera Olroga. Mamy tu mural, uliczne oświetlenie imitujące sypialne abażury i niewielkie rzeźby przy ławeczkach dopełniające wystroju woonerfu. W środkowej części Vretgränd zachowało się kilka starych drewnianych domów. Najstarszy z nich pochodzi jeszcze z XVIII wieku. W narożnym parterowym budynku mieścił się sklep żelazny Alfreda Paulinusa Lagerqvista (5) po którym pozostał napis nad wejściem. CDN                                                            

Drogowskazy

Oznakowanie dotyczące dojazdu do poszczególnych miejsc jest w Szwecji bardzo dokładne, i skrupulatne zarówno na obszarach miejskich jak i na prowincji. Pojedyncze drogowskazy znajdują się nawet na rzadko uczęszczanych drogach lokalnych, także tych o nawierzchni szutrowej. W kraju istnieje długa tradycja umieszczania tego typu obiektów wzdłuż dróg o różnym standardzie. Rolę orientacyjną pełniły już przynajmniej niektóre kamienie runiczne umieszczane przy trasach handlowych, często przy granicach poszczególnych posiadłości lub miejscowości albo przy brodach, mostach i miejscach w których przekraczano bagna. Ich następcami były kamienie drogowe tzw. väghållningsstenar oznaczające odcinki dróg podlegające konkretnemu nadzorowi oraz kamienie milowe (milstenar) wskazujące odległość wg dawnej szwedzkiej mili mierzącej około 10690 m. Najstarsze tego typu obiekty pochodzące z połowy XVII wieku zachowały się w regionach Dalarna oraz Skaraborg. Wiele z nich przetrwało do dzisiejszych czasów - stanowią bez wyjątku chronione prawem zabytki, aczkolwiek ich praktyczne znaczenie jest już żadne.

Kamień milowy w Hjo nad jeziorem Wetter

Spotykane na szwedzkich drogach znaki wskazujące kierunek odróżnia od tych stosowanych w Polsce m.in. konsekwentny system kolorów uzależniony od rangi drogi oraz rodzaju obiektu do którego odsyła. Najpowszechniejsze są tablice wskazujące kierunek do poszczególnych miejscowości: miast, wsi lub pojedynczych gospodarstw posiadających swoją nazwę geograficzną. Zielone zarezerwowane są dla autostrad i dróg ekspresowych, a niebieskie dla dróg krajowych i "wojewódzkich" (czyli zarządzanych przez władze länu). Nazwy miejscowe na tych znakach pisane są dużymi białymi literami. Podobnie oznaczone są także numery dróg.

Na pozostałych typach dróg pojawiają się natomiast tablice w kolorze żółtym z czerwoną obwódką i z tekstem wypisanym małymi literami w kolorze czarnym. Najczęściej będą to klasyczne drogowskazy w kształcie strzałki z podanym kilometrażem. Drogi niższej rangi nie mają wyróżnionej numeracji

W miastach stosuje się oznakowanie kierujące do poszczególnych dzielnic (niekiedy także ważnych traktów, placów czy mostów). Tablice tego typu występują w kolorze białym a nazwy wewnątrz zapisywane są dużymi literami w kolorze czarnym.

Od takich znaków należy odróżnić tablice wskazujące kierunek do określonych obiektów. Mogą to być zarówno budynki użyteczności publicznej jak biblioteka, urząd, ośrodek zdrowia, kościół itp. jak też rozmaite obiekty usługowe, obszary chronione, a także ważne kompleksy fabryczne a nawet sklepy i warsztaty rzemieślnicze. Na białym tle stosuje się w tym przypadku czarne małe litery. Zdarza sie, że nazwom własnym towarzyszą rozmaite symbole oznaczające różne typy usług. W podobny sposób kierunek do tego typu obiektu może wskazywać sam umowny znak informacyjny w kształcie niebieskiego kwadratu. Zróżnicowanie tego typu odwołań bywa bardzo duże, np. na przedmieściu Örebro Almby ustawiono drogowskaz do lokalnego sklepu z klockami opatrzony symbolem Lego oraz nazwą domeny internetowej.

Tablice z brązowym tłem zarezerwowane są dla atrakcji turystycznych o znaczeniu ogólnokrajowym, przy czym mogą opisywać samochodowy szlak turystyczny (np. Humleslingan), większy obszar o znaczeniu turystycznym (np. Glasriket), interesujący obiekt (np. Nynäs Slott) a także obiekt wpisany na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Rzadziej spotyka się tablice w kolorze pomarańczowym z czarną obwódką i napisami wskazujące tymczasowe objazdy oraz w barwie żółtej z niebieskimi napisami i obwódką ustawiane chwilowo, aby wyznaczyć kierunek do obiektów ważnych w czasie organizacji imprez masowych takich jak targi, festyny, koncerty, zawody sportowe itp.
Często zdarza się, że na jednej tablicy występują połączone informacje należące do różnych kategorii "kolorystycznych", np skrzyżowanie drogi głównej z drogą lokalną prowadzącą do ważnej atrakcji turystycznej lub obiektu usługowego.

Najpowszechniejszym drogowskazem jest tablica w kształcie strzałki umiejscowiona przy rozstaju dróg (po obu stronach lub w osi skrzyżowania). Kilometraż do miejsca podawany jest z zaokrągleniem w górę pod warunkiem, że odległość wynosi więcej niż 500 metrów.

Na głównych drogach pojawiają się dodatkowo rozmaite tablice poprzedzające właściwe skrzyżowanie umieszczone w pewnej odległości od niego ze względu na czas konieczny do podjęcia decyzji przy przeciętnej prędkości jazdy (bądź na poboczu, bądź na banerach zawieszonych na stalowej ramie ponad pasami ruchu). Warto tu wspomnieć o dość częstej praktyce lewoskrętu polegającej na wydzieleniu wpierw krótkiego zjazdu w prawo, po to aby nie przeprowadzać takiego manewru z lewego pasa, uniknąć tym samym zatorów na głównej drodze, którą przecinamy następnie pod kątem prostym. Znak tego typu informuje o zakazie skrętu w lewo bezpośrednio ze skrzyżowania.

Znaki na autostradach i drogach szybkiego ruchu ze względu na widoczność mają większe czcionki a ich konkretne umiejscowienie regulują szczegółowe przepisy. Charakterystyczna jest tablica w kształcie trapezu prostokątnego oznaczająca zjazd z ekspresówki lub autostrady.

Zjazdy są opatrzone żółtymi tabliczkami z określonym numerem. Niekiedy pojawiają się też zielone tablice z białymi dużymi literami z nazwą węzła (traffikplats).

Na niektórych drogach stosuje się też system miary odległości oznaczany co 100 lub 500 metrów na niewielkich niebieskich tabliczkach umieszczonych na płotku rozdzielającym pasy biegnące w przeciwległych kierunkach.
Innym typem znaków są tablice kilometrażowe. W Szwecji odwrotnie niż w Polsce na szczycie takiego zapisu znajduje się miejscowość najbardziej odległa. Zazwyczaj nie łączy się na jednej tablicy odległości w różnych kierunkach. Przykład z obwodnicy Jönköpingu wskazuje, że w takich sytuacjach umieszcza się raczej osobne znaki jeden po drugim w bliskiej odległości.

Nieco mniej konsekwentne jest stosowanie tablic informujących o granicach miejscowości. Ustawiane są tylko na drogach ekspresowych, krajowych i länowych. Zdarza się jednak, że stosowne znaki nie pojawiają się - zależy to m.in. od wielkości osady (chociaż bywają tablice miejscowe umieszczone w środku niewielkiej wsi na którą składa się dosłownie kilka domów) oraz możliwości ustawienia tego typu informacji w określonym miejscu przy drodze. Znaki tego typu mają postać niebieskiego lub zielonego prostokąta (w zależności od rodzaju drogi) z białym tekstem pisanym dużymi literami. W niektórych regionach Szwecji, m.in. na północy i na pograniczu norweskim używa się dwujęzycznych a nawet trójjęzycznych nazw miejscowości: np. po szwedzku, fińsku i lapońsku.

W wielu miejscach zastosowano także europejski wzór znaku opisującego teren zabudowany bądź z nazwą miejscowości, bądź tylko z odpowiednim symbolem skyline. Znakowi takiemu towarzyszy zazwyczaj informacja o ograniczeniu prędkości w obszarze zabudowanym.

             
Stosunkowo rzadko granice miast są natomiast opatrywane nieformalnymi znakami witającymi przybyszów. Zapewne były one bardziej charakterystyczne dla krajów socjalistycznych, zresztą teraz raczej też znikają z przydrożnego krajobrazu w Polsce. Oczywiście od reguły istnieją liczne wyjątki bowiem tablice powitalne pojawiają się zwłaszcza przy wjeździe do miejscowości turystycznych a niekiedy poza miastami w charakterystycznych atrakcyjnych punktach, np. nad brzegiem jeziora Hornborgarsjön.

Stosunkowo często w Szwecji na rogatkach miast lub miasteczek lokalizowano natomiast niewielkie parkingi z tablicami informacyjnymi. Czasami towarzyszyły im także flagi z symboliką miejscową a nowością są w takim położeniu elektroniczne telebimy ze zmieniającymi się informacjami.

Warto też zaznaczyć, że na granicach Sztokholmu i Göteborga bardziej formalnie umieszczono tablice z herbem i napisem Välkommen till... Przy drogach opisane są również administracyjne granice länów oraz poszczególnych gmin (kommun). Informacji o wjeździe na dane terytorium towarzyszy najczęściej sygnatura lokalnego herbu. Czasami pojawia się także tablica podająca częstotliwość na której nadaje lokalne radio z informacjami dla kierowców.

Teoretycznie w miastach obowiązują formalne tabliczki z nazwami ulic w kolorze białym z czarnymi literami. W praktyce zróżnicowanie kolorów jest większe, np. Göteborg i prawobrzeżna Uppsala posiadają tablice w kolorze niebieskim z białymi napisami a Ystad, Trelleborg i kilka innych miejscowości w Skanii tablice pomarańczowe wypełniane czarnym drukiem. W Polsce numery dróg oznaczane są na tle czerwonym, w Szwecji w zależności od typu drogi tłem zielonym lub niebieskim w białej ramce. Ramka przerywana oznacza drogę, która doprowadzi bezpośrednio do tej wymienionej z numeru, czyli rodzaj łącznika. Na białych tablicach z niebieską obwódką oznaczane są stare warianty głównych dróg.

Ostatnio ich popularność wzrasta, gdyż stanowią element historycznej sieci tzw. dróg królewskich i oferują często ciekawsze wrażenia krajobrazowe niż przy szybkim przemieszczaniu się wzdłuż autostrady. Przy Riksettan 1 czyli trasie ze Skanii do Sztokholmu ustawiono nawet historyczne znaki. Specjalnym znakiem podobnie jak w Polsce opisywane są przeprawy przez większe rzeki lub śródlądowe akweny. Czasami zamiast nazwy rzeki pojawia się nazwa mostu.

Na wąskich drogach bocznych częstym znakiem drogowym niespotykanym w Polsce jest niebieska tabliczka z literą M. Oznacza ona mötesplats, czyli miejsce możliwej mijanki. Pojazd który do niego dotrze z określonej strony zobowiązany jest przepuścić inny przybywający z przeciwka.

Każda droga kiedyś się kończy, te szwedzkie nierzadko urywają się w środku lasu albo gdzieś na morskim wybrzeżu. Tablica z napisem Här slutar allmän väg oznacza punkt zakończenia drogi publicznej - dalsze poruszanie się po drodze prywatnej wymaga zezwolenia jej właściciela.

Taki napis przy cmentarzu kościelnym nabiera symboliki eschatologicznej