Szwecja to kraj idealny do uprawiania turystyki kwalifikowanej. Stosunkowo niewielka gęstość zaludnienia, urozmaicona rzeźba terenu (choć brak tutaj krajobrazów typowo wysokogórskich), duże powierzchnie leśne, dzika przyroda, czyste rzeki i jeziora sprzyjają podróżom na łono natury. Już w 1885 roku powstało w Uppsali Szwedzkie Towarzystwo Turystyczne (Svenska Turistföreningen - w skrócie STF), które zajmuje się organizacją ruchu turystycznego o charakterze przyrodniczym i kulturowym a także uprzystępnianiem rozmaitych zakątków kraju dla potrzeb zwiedzającego.
 |
| Logo Szwedzkiego Towarzystwa Turystycznego |
Oprócz prowadzenia kilkuset placówek noclegowych w istotny sposób promuje również szlaki turystyczne różnego typu. Dziś sieć rozmaitych tras obejmuje setki kilometrów, część z nich to szlaki rowerowe, konne czy narciarskie. Prymarnym jednak sposobem poznawania kraju była piesza wędrówka. Świadczy o tym nawet szwedzka nazwa schroniska turystycznego (vandrarhem) a więc schronienie dla wędrowców. Pierwszym szlakiem turystycznym Szwecji był istniejący do dzisiaj Kungsleden (Królewska Ścieżka) prowadzący przez Góry Skandynawskie z Hemavan do Abisko. Od tego czasu powstały liczne nowe trasy znakowane także na południu kraju. System znakowania szlaków turystycznych w Szwecji jest niejednolity. Najczęściej używa się pomarańczowej farby. Paski albo kropki na drzewach oznaczają przebieg marszruty. Zmiany kierunku pokazują strzałki malowane na drzewach lub drogowskazy w kolorze szlaku. Często też ustawia się w terenie drewniane słupki lub tyczki. Krótsze lokalne trasy są także znakowane innymi kolorami oraz rozmaitymi sygnaturami. Zróżnicowanie barw dotyczy zwłaszcza obszarów parków narodowych, gdzie gęstość ścieżek turystycznych jest znacznie większa. Natomiast szlaki dalekobieżne często mają liczne odgałęzienia znakowane w podobnym stylu, tworzą więc nie tyle pojedyncze trasy ile cały system dróg przeznaczonych do wędrówki. Szlaki w Szwecji są niejednokrotnie dobrze zagospodarowane, wyposażone w dodatkowe tablice edukacyjne, miejsca odpoczynku, deszczochrony oraz wiaty przystosowane do noclegu. Na odcinkach wiodących przez grodzone pola charakterystyczne są też drabinki przekraczające płoty. Oprócz wspomnianego Kungsleden biegnącego wzdłuż dolin i fjeldów Laponii na długości około 400 km warto wymienić przynajmniej jeszcze kilka interesujących szlaków długodystansowych: Östgotaleden biegnący na długości około 450 km przez lasy i wzgórza Östergotlandii, także przez Linköping i górę Omberg, Sörmlandleden prawie 1000 km marszu przez prowincję położoną bliżej Sztokholmu z licznymi zamkami i jeziorami, Utvandrarnasleden - szlak tematyczny na granicy Blekinge i Småland prowadzący przez miejscowości opisane w sadze Vilhelma Moberga o emigrantach, Skåneleden - kilkusetkilometrowa trasa biegnąca przez Skanię podzielona na cztery segmenty (trasa zachodniego wybrzeża, Österlen, ozu, od wybrzeża do wybrzeża). Przynajmniej kilka odcinków zostanie opisanych szczegółowo.
